Estos díes, ye fácil decatase de la fraxilidá que carez el patrimoniu hestóricu. El caberu casu européu foi los grabaos de nomes nel Coliséu romanu.
Y más cerquina, los grabaos nes esteles cántabres de Barros (Los Corrales de Buelna, Cantabria). Dende 2001 tán espuestes nel Parque de les Esteles de Barros, abiertu al públicu con cita previa.
Enantes yeren de llibre accesu xunto a otres dos, agora nel Muséu de Prehestoria y Arqueoloxía de Cantabria, en Santander.
Pero unos actos vandálicos: grabaos de nomes y númberos, güelpes y raspaos, forciaron estes modificaciones.
Cambeos precisos. Sobre manera cuando una de les esteles d’enantes de la nuesa era, tien calter identitariu como símbolu de Cantabria, el labaru, apaeciendo nel so escudu.
Sieglos o miles d’años d’arte cuerren peligru al allugase al algame de cualesquier atentáu de gamberros que puen dañar ayalgues úniques na Hestoria.
Yá nun se trata de talibanes, sinón de xente común ensin conciencia del dañu que causen les sos aiciones. Como nes pintures rupestres dañaes d’El Berrón (Siero).
Otra causa ye l’abandonu, como pasa en munches cabañes de teitu del país (Somiedu).
O’l valtu con permisu del Ayuntamientu de la panera de Salas por una pala escavadora pa facer pisos nuevos.
La UNESCO y otres instituciones alvierten agora de la importancia de caltener los restos de la Hestoria como ayalgues del presente pa una meyor comprensión del futuru.
Dende toles estayes alministratives, estaos, autonomíes, conceyos, tiene de priorizase la seguridá física d’estos elementos nos que pue lleese parte del pasáu de la nuesa especie.
Caltener el patrimonu hestoricu güei ye llabor de toes y toos si queremos esfrutar del rellatu que mos traxo dicagüei.
Porque esborrar la memoria de los pueblos ye esborrar la so identidá.