N’Asturies hai unes viesques que anubren cuasi la metada del país. Pero ye una esceición. El mundiu s’empobina haza la deforestación. L’almacén de CO₂ y de biodiversidá que suponen merez que se protexa la superficie d’arbolíu y la so reforestación nes zones onde hebo viesques.
Europa caltién parques y reserves naturales d’arbolíu. Pero la urbanización y la presión humana fizo que la mayoría yá nun tean ente nós.
Como exemplu hai munches zones d’España, onde cuasi tolos ríos tán canalizaos y la superficie terrestre dedícase a l’agricultura estensiva.
Ye’l primer estáu del continente européu en tener un desiertu dende’l sieglu XX. Amás de grandes zones semiárides, ampliaes col cambéu climáticu.
Delles zones forestales son en realidá monocultivos madereros de pinos y ocalitos, nun hai que les confundir con viesques de verdá.
Les viesques llimpien l’aire y regulen el clima y el réxime de lluvies. Amás de caltener la mayoría de fauna y flora de los espacios naturales.
Europa caltién parques y reserves naturales d’arbolíu. Pero la urbanización y la presión humana fizo que la mayoría yá nun tean ente nós.
Una bona aición per parte de les autoridaes llocales, autonómiques, estatales y europees sedría poner la reforestación y el caltenimientu de les viesques como una prioridá xeneral escontra’l cambéu climáticu, non solo dende’l puntu vista de les estayes medioambientales.
Les tendencies a recuperación del espaciu natural que seya dable, nun pue retrasase por interés políticu o económicu. La salú de tola rede vital ye la tema encesa.
Europa contamina más que protexe. Asina y too ye un modelu pa otros continentes nos que la vida s’escosa y les migraciones humanes y animales surden perdayuri énte les grandes seques ya inundaciones que produz l’alteración del clima, enantes calteníu pola cantidá d’arboles qu’enrraigonaben suelos arreyaos a ciclos de lluvia.
Les viesques autóctones y nel so defeutu l’afitamientu de parques naturales o redes de grandes xardinos urbanos nes ciudaes, frenaríen el ritmu de seques y problemes arreyaos que calienten l’atmósfera y de pasu los mares.
Nun fai tantu tiempu que se respiraba bien n’Europa.
Tenemos entá un futuru nel qu’escoyer la meyor sienda de la salú del mediu ambiente, que ye la de la salú de los ecosistemes y la del propiu ser humanu.