Cuando camines les cais
y pienses qu’ellí cuasi
garra una bomba a
la güela. Cuando sientes
lo cerca que ta, que
pequí circulen tovía dellos
que lo vivieron. Mete mieu.
Cuando recuerdes qu’equí,
a dos pasos d’onde
mos sentamos a tomar
daqué nuna terraza,
con tola tranquilidá
d’estos díes soleyeros,
paró güelu a descansar
cuando llegaba d’una nueche
de caminada, pa ver
si vivía’l so padre
o taba nuna cuneta.
Cuando te decates de que
la hestoria
nun ta nel llibru,
ta ellí mesmo,
y nun ye gloriosa, ye
mísere, ye lloru. Mete mieu.
Cuando escarbes no que
llamamos hemeroteca, y pa
otros ye a seques «vida»,
ye un padre muertu,
una hermana desapaecida,
ye una medrana infinita
nel cuerpu. Mete mieu.
Inaciu Galán, del poemariu Nes ruines de la nueche y les hores (Trabe, 2018)